Prawicowi doktrynerzy, a za nimi zgraja polityków, po których w historii nie zostanie nic poza złą pamięcią, klepią – i to często bez zrozumienia – parozdaniowe, bo tyle potrafią ogarnąć, ściągi. Przysyłane im, by wiedzieli, co mają mówić. Mówić. Bo przecież myślenia od nich władze partii nie oczekują. Klepią więc, że PRL to „krwawa dyktatura” i „zbrodnicza okupacja”. Nie skorzystali z okazji, by w 60. rocznicę polskiego Października wykazać się choć skromniutką uczciwością i powiedzieć, jak wówczas było. A przecież – jak pisał najwybitniejszy historyk idei prof. Andrzej Walicki – „aby docenić znaczenie październikowego przełomu, nie trzeba być postkomunistą. Trzeba jednak nie być człowiekiem zaślepionym fundamentalistycznym antykomunizmem prawicy, zakładającym, że PRL była od początku do końca państwem komunistyczno-totalitarnym, a więc niezmiennym”. Taka ocena przeszłości służy prawicy jako łopata mająca pogrzebać wszystko, co w PRL zrobiono z sensem i z czego do dziś ci fundamentaliści bardzo chętnie korzystają. Do czego takie kunktatorstwo i wręcz głupota polityczna prowadzą, widać dziś na przykładzie PO i PSL. Bardzo przykładali się do stworzenia tej załganej wersji historii, jaka dominuje w przekazie polityków i mediów. A teraz jęczą, gdy PiS dopisało ich do tamtej ciemnej strony historii PRL. Czarnej i tylko czarnej, jak ją widzi jedna i druga prawica. Szukanie jakichś niuansów między tymi partiami jest tylko stratą czasu. I godności. Bo chyba ludziom aktywnym w czasach październikowych zmian jest wszystko jedno, czy wyżywa się na ich życiorysach PiS czy PO. Jedni i drudzy są siebie warci. I są, niestety, tak marnie wyposażeni w talenty, a zwłaszcza w charaktery, że gdyby to oni decydowali o wydarzeniach w październiku 1956 r., to biedny byłby nasz kraj. I naród. W ówczesnych uwarunkowaniach geopolitycznych tylko ktoś z takim charakterem jak Gomułka mógł tyle osiągnąć. Człowiek, który potrafił przeciwstawić się Stalinowi, odsunięty za prawicowo-nacjonalistyczne odchylenie (i tu historia przyznała mu rację), więzień przygotowywany do procesu pokazowego jeszcze półtora roku po śmierci Stalina, zwolennik polskiej drogi do socjalizmu, cieszył się w 1956 r. niezwykłym zaufaniem. Setki tysięcy ludzi oklaskujących go na placu Defilad to wydarzenie, którego nie przeżył żaden polski polityk. Musiały być więc tego realne przyczyny. Jakie? Piszemy o tym w tym numerze i napiszemy w kolejnych. A niebawem w książce o „Przełomie Października ‘56”. I uczciwie piszemy o rozczarowaniach w kolejnych latach. Share this:FacebookXTwitterTelegramWhatsAppEmailPrint
Tagi:
Jerzy Domański
