Krzywa grzewcza jest wykresem zależności temperatury zasilania instalacji grzewczej i temperatury atmosferycznej. Sterownik źródła ciepła powinien tak realizować proces ogrzewania, aby przy zapewnieniu oczekiwanego komfortu cieplnego optymalizować jego koszt.
Krzywa grzewcza jako gwarancja komfortu cieplnego
Potrzeba regulacji temperatury zasilania w zależności od warunków atmosferycznych jest oczywista. Każde odstępstwo od tej reguły skutkowałoby zakłóceniem komfortu cieplnego w użytkowanych obiektach, a co więcej wiązałoby się z ponoszeniem nieuzasadnionych kosztów. Jako proces techniczny, ogrzewanie pomieszczeń wymaga podejścia na wskroś racjonalnego. Komfort cieplny [https://ekohub.pl/komfort-cieplny] pomieszczeń winien być postrzegany jako element składowy szerzej rozumianego komfortu ogólnego, do którego należałoby jeszcze zaliczyć co najmniej wilgotność i czystość powietrza. Jednakże te dodatkowe parametry można kształtować za pomocą innych środków technicznych niż urządzenia grzewcze.
Skąd się wzięła krzywa grzewcza?
Idea krzywej grzewczej [https://ekohub.pl/krzywa-grzewcza] sięga wielu lat wstecz, do czasów kiedy kształtowały się podwaliny współczesnego ogrzewnictwa i ciepłownictwa. Warto wspomnieć o „tabeli palacza”, która wiązała pożądaną intensywność ogrzewania kotła właśnie z temperaturą atmosferyczną. Krokiem w przód była również „tabela temperatur” stosowana powszechnie przez przedsiębiorstwa ciepłownicze. Na jej bazie regulacja temperatury zasilania realizowana była na znacznie większą skalę, obejmując setki kilometrów sieci cieplnych zasilających tysiące obiektów. W odniesieniu do różnych przedsiębiorstw ciepłowniczych tabela temperatur traktowana była indywidualnie i poza temperaturą zasilania definiowała również żądaną temperaturę wody powracającej do ciepłowni. Zagadnienia te wiązały się dodatkowo z pojęciem sezonu grzewczego, który był ściśle uwarunkowany kalendarzem oraz temperaturą atmosferyczną mierzoną o określonej godzinie.
Krzywa grzewcza a sezon grzewczy
Możliwość używania sterowników z zaprogramowaną krzywą grzewczą pozwala przedefiniować pojęcie sezonu grzewczego, a właściwie z niego zrezygnować. Jaki bowiem sens miałoby stosowanie sformalizowanej procedury, której idea sprowadza się do ingerowania w proces zaspokajania podstawowych potrzeb bytowych? Takie podejście byłoby czystym anachronizmem i nie znajdowałoby żadnego rozsądnego uzasadnienia we współczesnych realiach społecznych. Ciepło jest towarem, a ogrzewanie usługą, której beneficjentem jest użytkownik obiektu. On definiuje oczekiwany komfort cieplny i ponosi koszty jego zapewnienia. Obecnie nikogo nie dziwi już zapewne fakt, że nawet w letni, ale chłodny wieczór może dyskretnie włączyć się ogrzewanie.
Sprawdź też: https://ekohub.pl/
Indywidualny charakter krzywej grzewczej
Krzywa grzewcza stanowi graficzne zobrazowanie wzajemnej zależności pomiędzy temperaturą medium zasilającego instalację (oś pionowa wykresu) i temperaturą atmosferyczną (oś pozioma wykresu). Kwestia zapewnienia żądanej temperatury w użytkowanych pomieszczeniach winna być postrzegana w kategoriach indywidualnych preferencji. Oczekiwanie to sprowadza się najczęściej do zapewnienia stałej temperatury w pomieszczeniu. Zadaniem sterownika jest natomiast wymuszenie odpowiedniej temperatury zasilania medium wychodzącego ze źródła ciepła w funkcji zmieniającej się temperatury atmosferycznej. Ten indywidualizm powoduje konieczność umożliwienia użytkownikowi swobodnego kreowania przebiegu krzywej grzewczej. Nowoczesne sterowniki pozwalają na taką funkcjonalność. Możliwe jest przesuwanie krzywej grzewczej wzdłuż osi pionowej oraz zmiana kąta jej nachylenia do osi poziomej wykresu. Te manewry mają zapewnić algorytm korekcyjny prowadzący do dostarczenia do obiektu ilości ciepła proporcjonalnej do zmieniającej się temperatury atmosferycznej. W kwestii dopuszczalnej temperatury zasilania proces ten uwzględnia również indywidualny charakter różnych typów instalacji grzewczej.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy