– Czy widziałaś swoje dzieci, jak praktykują obcinanie głowy? – Tak, używają do tego lalek i zabawek Materiał zatytułowany „Przygotowywanie dzieci do dżihadu” zrealizowany został przez VICE News wkrótce po ustanowieniu w 2014 r. samozwańczego kalifatu na terytorium Iraku i Syrii. Jedną ze scen, która do głębi wstrząsnęła Isabelle [jedna z bohaterek książki Laili Shukri – przyp. red.], była rozmowa przybyłego z Belgii na tereny tzw. Państwa Islamskiego brodatego dżihadysty, Abdullaha al-Belgium, ze swoim wyglądającym na sześć lub siedem lat synem. Dialog prowadzony był w języku arabskim, a ojciec z synem stali przed kamerą niedaleko rzeki Eufrat, nad której północnym brzegiem położona jest Rakka. – Jak masz na imię? – pyta ojciec. – Na imię mam Abdullah – odpowiada cicho chłopiec. – Mów głośniej – poucza go ojciec. – Na imię mam Abdullah – chłopiec posłusznie odpowiada głośniej. – Jesteś z Belgii czy z Państwa Islamskiego? – reporter pyta małego. Niepewny odpowiedzi chłopiec podnosi głowę i spogląda na ojca. – Rozmawiaj z nim – dżihadysta poucza syna. – Powiedz mu, że jesteś z Państwa Islamskiego. – Z Państwa Islamskiego – odpowiada chłopiec, patrząc na reportera. – Chcesz wrócić do Belgii? – ojciec pyta syna. Dziecko przecząco kiwa głową. – Dlaczego? – dopytuje ojciec. Chłopiec patrzy na ojca, jakby nie wiedział, co odpowiedzieć. – Co tam jest, w Belgii? – podpowiada ojciec. – Kuffar – odpowiada dziecko. – Kuffar – powtarza ojciec, żeby syn dobrze zapamiętał. – A tutaj co mamy? – Państwo Islamskie – odpowiada chłopiec. – Państwo Islamskie – powtarza ojciec, utrwalając synowi poprawne odpowiedzi. – Lubisz Państwo Islamskie? – Tak. – Na pewno? – pyta z uśmiechem ojciec. – Na pewno. – A kim chciałbyś być? Dżihadystą czy męczennikiem, który przeprowadza zamach samobójczy? – dumny ojciec zadaje synowi ważne pytanie. – Dżihadystą – odpowiada chłopiec. – Dżihadystą – powtarza ojciec, wbijając synowi do głowy terrorystyczną ideologię. Chłopiec, być może zmęczony całą sytuacją, chce usiąść, ale ojciec od razu przy nim kuca i każe mu wstać. – Dlaczego zabijamy niewiernych? – pyta, patrząc synowi prosto w oczy. Dziecko wstaje, a ojciec kontynuuje lekcję terroru. – Co zrobili niewierni? Chłopiec zastanawia się nad odpowiedzią. – Co zrobili niewierni? – ojciec powtarza pytanie, chcąc skłonić syna do prawidłowej odpowiedzi. – Zabijają muzułmanów. – Ponieważ zabijają muzułmanów – powtarza mężczyzna, odpowiadając na poprzednie pytanie „Dlaczego zabijamy niewiernych”. – Wszyscy niewierni? – Wszyscy niewierni. – Tak jak niewierni w Europie? – Niewierni w Europie, wszyscy niewierni – odpowiada dziecko. Następne ujęcie pokazuje szafirowobłękitne wody Eufratu i kąpiących się w nich mężczyzn i chłopców. Słychać podekscytowane głosy i można by ten obrazek uznać za idylliczny, gdyby nie to, że przedstawia on bojowników ISIS, którzy uczą swoje dzieci bezwzględnego zabijania. – Dzięki Bogu Państwo Islamskie zostało ustanowione. – Na pierwszym planie pojawia się z przewieszonym przez ramię karabinem Abdullah al-Belgium, który donośnym głosem za pośrednictwem kamery zwraca się bezpośrednio do niewiernych. – I my na was najedziemy, tak jak wy najechaliście na nas. – Abdullah al-Belgium z emfazą podkreśla każde słowo, pomagając sobie wskazującym palcem, którym celuje w oko kamery, a tym samym w niewiernych. – I pojmiemy wasze kobiety, tak jak wy pojmaliście nasze. I osierocimy wasze dzieci, tak jak wy osierociliście nasze – kończy załamującym się głosem. Emocje sięgają zenitu i Abdullah al-Belgium zasłania twarz dłonią, a następnie ociera z oczu łzy. – Takbir! – słychać donośny głos. – Allahu akbar! – rozlegają się okrzyki, spośród których wybijają się dziecięce głosy. – Takbir! – powtarza męski głos. – Allahu akbar! – powtarzają dzieci. Kolejne sceny pokazują Abdullaha al-Belgium, który wchodzi z chłopcem do Eufratu, dołączając do innych ojców, którzy zażywają tam kąpieli ze swoimi synkami. – My wierzymy, że to pokolenie dzieci jest pokoleniem dzieci kalifatu – następny
