Czy możliwe jest zakończenie konfliktu na Bliskim Wschodzie?
Korespondencja z Jerozolimy
W piątek,12 kwietnia, młoda Palestynka muzułmanka zdetonowała duży ładunek materiału wybuchowego na przystanku autobusowym, mordując na miejscu sześciu cywilów, raniąc śmiertelnie dziewięć osób i raniąc ok. 70 przypadkowych przechodniów na jerozolimskim targowisku. Dwa dni przedtem terrorysta podłożył bombę w autobusie pełnym pasażerów. W ciągu ostatnich 18 miesięcy palestyńscy terroryści zabili ponad 350 dzieci, kobiet i starców. W hotelu Park w Netanii terrorysta zdetonował ładunek w trakcie świątecznej kolacji wielkanocnej (Pascha), mordując 28 osób, w większości starców w wieku 70-95 lat!
Izrael jest jedynym krajem na świecie, w którym ochroniarze z bronią w ręku nie chronią obiektów wojskowych, lecz żłobki i szkoły. Kawiarnie i restauracje opustoszały po morderczych napadach terrorystów muzułmańskich na restauracje w Jerozolimie, w Hajfie i w Tel Awiwie.
Nie jest to nowy konflikt. 29 października 1947 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ po wygaśnięciu mandatu brytyjskiego nad Palestyną nakazało utworzenie dwóch niezależnych państw w Palestynie – Izraela i suwerennej jednostki politycznej dla Arabów palestyńskich.
Siedem państw arabskich, m.in. Syria, Liban, Transjordania, Egipt i Irak, z początkiem 1948 r.
zorganizowało wspólną inwazję
na młode, nieliczne (600 tys. mieszkańców!) państwo Izrael. Izrael zdołał powstrzymać zjednoczone wojska arabskie, zachowując pod swoją kontrolą ok. 65% mandataryjnej Palestyny i Jerozolimę z wyłączeniem Starego Miasta.
Transjordania opanowała Stare Miasto Jerozolimy i obszary (ok. 20% mandataryjnej Palestyny) na Zachodnim Brzegu Jordanu, okupując te tereny poprzez formalną inkorporację – nadanie obywatelstwa jordańskiego palestyńskim Arabom, zmieniając system prawny i nie tylko ustanawiając Rabat Amman stolicą kraju, lecz również zmieniając nazwę z Transjordanii na Jordanię.
Egipt okupował Okręg Gazy, nie włączając go do republiki egipskiej.
5 czerwca 1967 r. wybuchła wojna między Izraelem a Egiptem ówczesnego charyzmatycznego prezydenta Gamala Nasera. Do wojny tej przyłączyły się Syria i Jordania. Wojna została zakończona w ciągu sześciu dni (stąd nazwa wojna sześciodniowa). Wynik tej krótkiej wojny był opłakany dla Syrii, Jordanii i Egiptu – Izrael nie tylko odparł Syryjczyków, którzy zagrażali izraelskiej Galilei, lecz opanował wzgórza Golan, zbliżając się na odległość 30 km od Damaszku. Kluczem było jednak odebranie Egiptowi i Jordanii reszty mandataryjnej Palestyny, na której kraje arabskie nie ustanowiły arabskiego państwa palestyńskiego.
W wyniku tego błyskawicznego zwycięstwa pod przywództwem szefa sztabu, Icchaka Rabina (w przyszłości premiera, zamordowanego w 1995 r. przez żydowskiego ortodoksyjnego fundamentalistę, Igala Amira), Izrael wynegocjował pokój z Egiptem za zwrot egipskiego Synaju (z egipskim prezydentem Sadatem – zamordowanym przez muzułmańskiego fundamentalistę) i z Jordanią (między królem Husainem i premierem Rabinem). Izrael nie inkorporował odbitych terenów (poza wschodnią Jerozolimą).
Jego osiągnięcia militarne nie przyniosły rozwiązania losów palestyńskiej ludności będącej poprzednio pod okupacją Jordanii (Zachodni Brzeg) i Egiptu (Gaza).
Mistycyzm, głęboko
zakorzeniony w ortodoksyjnym judaizmie,
żądał zasiedlenia owych biblijnych obszarów byłej historycznej Judei-Samarii, by uniemożliwić lewicy izraelskiej wynegocjowanie ich losów. Tak powstały konfliktowe osiedla na terenach okupowanych.
Palestyńscy Arabowie żądali od Izraela rezygnacji z tych terenów. Na czele ruchu palestyńskiego stanął wychowany w Egipcie inżynier Jasir Arafat jako dowódca Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Rozpoczęły się akty terroru: 11 sportowców izraelskich zamordowano w trakcie olimpiady w Monachium. OWP napadła na szkołę w izraelskiej miejscowości Maaloth. Palestyńscy terroryści atakowali też samoloty izraelskie. Równolegle doszło do aktu terroru w stosunku do samolotu PanAm strąconego nad Szkocją itp. Karta POW żądała bezpardonowej walki z Izraelem, deklarując, że arabska Palestyna obejmie całą mandataryjną Palestynę, co oznaczało walkę na śmierć i życie z Izraelem.
Doszło do starcia między dwiema koncepcjami:
Fundamentalizm ortodoksyjny popierany przez świecką prawicę, domagał się pełnej aneksji całej mandataryjnej Palestyny do Izraela.
Arafat żądał całego Izraela dla siebie. Żądania tego nie przedstawili Palestyńczycy ani Jordanii, ani Egiptowi, mogącym oddać okupowane do 1967 r. terytoria. Po 1967 r. 2,5 mln Palestyńczyków znalazło się pod władzą Izraela.
Ugrupowania tzw. lewicy, które historycznie reprezentowały ponad połowę izraelskiego elektoratu, były gotowe do uznania kompromisu: Palestyńczycy otrzymają autonomię lub niepodległość na terenach okupowanych (poprzednie okupacje Jordanii i Egiptu) w zamian za deklarację, że rezygnują z ambicji zniszczenia Izraela.
W 1993 r. w Oslo Rabin i Peres ze strony Izraela oraz Arafat ze strony palestyńskiej podpisali ów słynny układ, za którzy otrzymali pokojowe Nagrody Nobla. Za podpisanie tego układu Icchak Rabin został zamordowany przez ortodoksyjnego żydowskiego fundamentalistę. Mordercę złapano i skazano na dożywocie. Miejsce Rabina miał objąć jego najbliższy współpracownik, Szimon Peres.
Arafat rozpoczął serię terrorystycznych ataków na cywilną ludność w Izraelu, podważając autorytet Peresa, który przegrał wybory na rzecz ultraprawicowego demagoga, Beniamina Netanjahu. Proces pokojowy został naturalnie zahamowany.
Po nieudolnych, krótkich rządach Netanjahu do władzy doszedł kontynuator Rabina, generał Ehud Barak.
Prezydent USA Bill Clinton intensywnie uczestniczył we wznowieniu rozmów. W ramach Camp David i Sharem Szech Barak przedstawił daleko idące koncesje na rzecz Arafata, włącznie z podziałem Jerozolimy.
Arafat postanowił odrzucić te propozycje i powtórzyć swoje poprzednie osiągnięcie „zdetronizowania” Peresa.
Rozbił rokowania, żądając powrotu potomków wysiedleńców palestyńskich z lat 1948-1967. Mowa była o wkroczeniu ok. 6 mln Arabów na terytorium suwerennego Izraela, co oznaczało, że kraj ten zostanie w pełni zarabizowany. W pełnym sensie propozycja Arafata porównywalna jest do hipotezy powrotu potomków wysiedleńców niemieckich na ziemie polskie: na Śląsk, na Pomorze, do Łodzi i Gdańska. Rokowania pokojowe zostały naturalnie zerwane, polityka ugodowa Baraka zbankrutowała.
Arafat nie poprzestał na prowokacyjnych propozycjach: zmieniając strategię z Oslo, przeobraził konflikt izraelsko-palestyński w konflikt religijny, zaprzęgając do konfliktu fundamentalizm muzułmański włącznie z ugrupowaniami Hamas i Dżihad Islamski.
By nie było wątpliwości –
prowokacyjna wizyta Szarona
(wówczas w opozycji) na Wzgórzu Świątynnym (była świątynia Salomona, a współcześnie meczet El-Aktza) stała się casus belli do wznowienia powstania. Tym razem powstanie nie wybuchło pod hasłami narodowymi, lecz pod płaszczykiem muzułmańskim. Arafat przybrał pozę Saladyna, który wyrzucił krzyżowców za morze i przejął się osiągnięciami Ho Szi Mina, który zniwelował południowy Wietnam mimo masywnej pomocy amerykańskiej. Symbioza między „świętą wojną” muzułmańską oznacza odwrót od uzgodnień z Oslo i przekształca konflikt narodowy o charakterze racjonalnym w starcie metafizyki religijnej z judeochrześcijańskim światem, o czym świadczy bin Laden i samobójcze napady „szachidów” na Pentagon i nowojorskie bliźniacze wieże. Pozostaje pytanie, czy Arafat jest współczesną mieszanką Saladyna i Ho Szi Mina, czy też największym szarlatanem naszego wieku, który wkradł się w zaufanie Królewskiej Szwedzkiej Akademii, otrzymał Nagrodę Nobla, oszukał Rabina i społeczeństwo izraelskie popierające Rabina. Niemniej zachodzi pytanie, czy nie oszukał świata zachodniego, a szczególnie Stanów Zjednoczonych, przypominając nam balladę „Alpuhara” Mickiewicza, który opisuje Almanzora, króla muzułmanów, który sprytnie oszukał zwycięskich Hiszpanów w Grenadzie. A słowami Wieszcza: „…Patrzcie, o giaury! Jam siny, blady. Zgadnijcie, czyim ja posłem? Jam was oszukał. Wracam z Grenady. Ja wam zarazę przyniosłem…”.
Autor jest adwokatem jerozolimskim, wykładowcą politologiem i autorem książki „Rabini i heretycy”
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy