W interesie Polski i Polaków wcale nie leży silna, europejska Ukraina Patrioci zawsze mówią o umieraniu za kraj. Nigdy o zabijaniu za kraj! Bertrand Russell Jakże mało w nadwiślańskich mediach takich stanowisk, jakie prezentuje w PRZEGLĄDZIE (nr 31/2014) prof. Jan Widacki („Wina Putina”). Wyważone i pragmatyczne. Bez zacietrzewienia i opętańczej rusofobii. Świat nie jest bowiem czarno-biały, a medialne prawdy absolutne prezentowane podczas niedawnych konfliktów okazywały się zwyczajnymi humbugami, ideologicznie podyktowanymi kłamstwami, nierzetelnością dziennikarską i subiektywnymi sympatiami lub antypatiami (vide: broń masowej zagłady, jaką miał posiadać saddamowski Irak). Histeria rozpętywana przez media przynosiła zawsze gorzkie owoce. Klimat polskiego przekazu tragicznych wydarzeń na południowo-wschodniej Ukrainie można zawrzeć w stwierdzeniu, że „Władimir Władimirowicz Putin osobiście przycisnął guzik odpalający rakietę buk, która trafiła malezyjski samolot”. Tak działa czysta propaganda, mająca na celu urabianie opinii publicznej i wywoływanie jej emocji. Bo wtedy rozum śpi, pragmatyzm zostaje odłożony do lamusa, a racjonalizm jest eliminowany z życia i debaty publicznej. Bezmyślna izolacja Rosji Z jedną tylko tezą prof. Widackiego nie mogę się zgodzić. Pisze on, że „W naszym interesie leży stabilna, silna gospodarczo, prozachodnia, demokratyzująca się Ukraina”. Ta myśl, wyrażona bodajże po raz pierwszy ponad pół wieku temu w korespondencji Giedroycia i Mieroszewskiego, jakoby suwerenna Ukraina i ciąg niepodległych krajów od Bałtyku po Morze Czarne stanowić miały formę kordonu sanitarnego dla Zachodu (którego Polska jest w tej części Starego Kontynentu czołowym przedstawicielem) przed „dziką i azjatycką Rosją”, jest dziś dla polskich elit niepodważalnym aksjomatem naszej polityki wschodniej. Aksjomatem wynikającym częściowo z rusofobicznej mentalności i ciągle żywych, tendencji kontrreformacyjnych. Aksjomatem przyjętym a priori przez wszystkich bez dyskusji i zastanowienia się nad jego wyrazem we współczesnym, zglobalizowanym świecie. Aksjomatem, jakich w polskiej mentalności mnóstwo, wynikającym z nadmiernego przywiązania do autorytetów, tradycjonalizmu i konserwatyzmu elit. Aksjomatem pomijającym oczywisty fakt, że w tej części Europy bez Rosji i jej pozytywnego zaangażowania nic pożytecznego nie można zrobić. I od przekonania jej do takich rozwiązań należy rozpoczynać jakąkolwiek politykę wschodnią. Czy polityka Zachodu w ostatnich dwóch dekadach była dostatecznie przejrzysta w tej mierze? Czy nie mogła budzić poczucia zagrożenia lub osaczania u Rosjan, u elit rządzących tym krajem? Trudno dziś wyrokować, choć stanowiska ludzi nawet dalekich od Kremla i tak różnych jak Siergiej Karaganow i Michaił Gorbaczow są tu niesłychanie wymowne. Uważam, że w interesie Polski i Polaków wcale nie leży silna, europejska Ukraina. Uczynienie jej takim krajem wymagałoby wielu dekad i długotrwałych procesów społecznych, gospodarczych i politycznych. Nie mamy na nie czasu ani funduszy. W dzisiejszej sytuacji Unii Europejskiej, przy wzbierającej fali nacjonalizmów i ksenofobii, włączenie kolejnego kraju do podziału topniejących dóbr oraz funduszy pomocowych – i to kraju wymagającego gigantycznych nakładów w celu doprowadzenia go do standardów unijnych – byłoby zapowiedzią totalnej katastrofy. Poszerzenie UE o Ukrainę, kraj o przeszło 45-milionowej populacji – obojętnie, w jakiej formie: stowarzyszenie, bliska zagranica, pogłębione Partnerstwo Wschodnie itp. – nie przyniosłoby niczego dobrego. Miliony obywateli Ukrainy na unijnym rynku pracy mogą spowodować obniżenie jednostkowych kosztów produkcji w całej Unii. A to uderzy głównie w nas, Polaków, gdyż będą to nasi podstawowi konkurenci na tym rynku. Zysk zanotują tylko wielkie koncerny, które z uwagi na taniość siły roboczej będą masowo na Ukrainę przenosić swoją produkcję. I to kolejny negatywny dla polskiej gospodarki aspekt ścisłego wiązania Ukrainy z Unią Europejską. Twardy rachunek ekonomiczny tak każe postrzegać tę sytuację. o krok za Niemcami Pomijając już tragiczne zaszłości historyczne relacji polsko-ukraińskich, nie wolno zapominać o elementach faszyzujących i jawnie gloryfikujących ową tradycję, prezentowanych w publicznych wystąpieniach, także przedstawicieli rządu. Jak realne jest to zagrożenie, potwierdza wystawienie przez Interpol listu gończego za Dmitrijem Jaroszem (Prawy Sektor), podejrzanym o nawoływanie za pośrednictwem mediów do terroryzmu i ekstremizmu. Polska i Polacy nie powinni być zatem zainteresowani zbytnim wzmacnianiem Ukrainy. Rozsądnie powiedział o tym Waldemar Pawlak w kontekście wydarzeń w tym kraju: „Polska powinna być tu zawsze o krok za Niemcami”. Pozwolę sobie na przewrotną i nie do końca politycznie poprawną opinię: w polskim interesie leży słaba i rozmyta w sensie jej
Tagi:
Radosław S. Czarnecki
