Tag "Bożena Umińska"
Pinokio święty z prawdy wycięty
W filmie Benigniego jedyną nudną posadę wróżki pilnującej pajacyków powierzono kobiecie Niemal wszyscy recenzenci wybrzydzali na film „Pinokio”, w którym Benigni zagrał rolę nieposłusznego pajacyka. A mnie się podobało. Ja w ogóle jestem wielbicielką baśni o Pinokiu; adoratorką jej teatralności, kibicem zmagań autora pomiędzy dorosłością a dziecięcością, z czego uchowała się raczej dziecięcość. No bo o czym jest Pinokio? O tym, że pewne dziecko miało swoje miejsce, swój dom, ale wolało być poza nim, że mogło odejść
Co konserwatysta wie o feminizmie
Jeśli ktoś uważa, że można kobietę zredukować do szyi bądź d… to jest seksistą. I myli się, co najważniejsze Pogoda była ostatnio letnia, miałam nadzieję, że napiszę wreszcie o czymś przyjemnym. Niestety: przeglądam „Newsweek” (1.06.2003 r.) i bęc, trafiam tam na tekst Rafała A. Ziemkiewicza „Kobiece ideolo”. Autor podsumowuje w nim cały polski feminizm ze szczególnym uwzględnieniem Wandy Nowickiej, szefowej Federacji na rzecz Kobiet, kilkoma tradycyjnie już stosowanymi przez prawicowych czy konserwatywno-prawicowych publicystów rozdaniami, co nienowe.
Geje jak heretycy
Jeśli się ma poglądy inne, niż sugerują autorytety Kościoła, to jest się byle kim Ostatnio przez prasę przetoczyły się głosy na temat akcji „Niech nas zobaczą” – na billboardach zawisły (nie wszędzie tam, gdzie miały) zdjęcia młodych par tej samej płci trzymających się za ręce. „Niech nas zobaczą” oznaczało, że chodzi o oswojenie ludzi z widokiem osób homoseksualnych, o podkreślenie ich podobieństwa do nas. Ale także o prawo tych ludzi do naszej aprobaty dla tego aspektu ich tożsamości,
Dwie lesbijki, gej plus dziecko
W Polsce, kiedy jesteś gejem, lesbijką, Żydem, czarnym, to cicho wychodzisz, gdy tobą poniewierają Jakiś czas temu Michał Bukojemski, operator i reżyser, zaprosił mnie na pokaz swojego filmu „Mama Masza”. Pokaz odbywał się w sali należącej do Stowarzyszenia Polskich Pisarzy przy Krakowskim Przedmieściu. Publiczność powitał pisarz Piotr Wojciechowski reprezentujący stowarzyszenie. Główną bohaterką filmu jest młoda dziennikarka, rosyjska Żydówka, która jako dziecko wyjechała z rodzicami do Stanów. Jako dorosła kobieta, lesbijka,
Kto zdradził kobiety
Gdy niewiniątka już spały, Szczuka ścięła się z Gretkowską Wracam do domu ze spaceru i uprawiam dalsze spacery po tzw. dyskursie społecznym, i to najbardziej autentycznym. Jak? A tak: włączam telewizor i oglądam kolejne przesłuchanie sejmowej Komisji Śledczej w sprawie afery Rywina. O, jakże barwny (lub bezbarwny) korowód postaci. Oglądałam więc pana prezesa Zarządu TV publicznej, Kwiatkowskiego, który z widocznym wysiłkiem i bez wdzięku osłaniał, zdaje się, własną skórę. Z kolei pan Niemczycki, wiceprezes Zarządu Agory, jest
Feminizm, jestem tego warta
Poza feminizmem nie widzę dziś ruchu politycznego, który miałby tyle uczucia, rozumu i wyobraźni, żeby dostrzec wszelkie rodzaje dyskryminacji i wystąpić przeciwko nim Dlaczego zostałam feministką? Prawdopodobnie dlatego, że byłam i jestem uwrażliwiona na różne przejawy dyskryminacji i naruszania ludzkiej godności. To nie znaczy, że zawsze to dostrzegałam. Wychowałam się, jak wszyscy, w seksistowskiej patriarchalnej kulturze i jej normy były dla mnie oczywiste, choć nie zawsze mi się podobały. Kiedy więc byłam dużo młodsza, feministyczne hasło: „Mój brzuch
Przesłanie Almodóvara
Pedro Almodóvar ściąga z ludzi ubranie zwane męskością lub kobiecością Gdziekolwiek się ruszyć, wyskakuje na nas schemat płci, stereotyp roli płciowej i wiara, że wszystko, co tradycyjnie związane z płcią, wywodzi się niemal prosto z natury. Przy czym nie jest to natura w swojej nieprzewidywalnej różnorodności, ale natura według naszego projektu i życzenia. Kobiety opiekuńcze, z instynktem gniazda. Mężczyźni – racjonaliści z instynktem łowów. Homoseksualiści – zboczeni, robią naturze na złość. Włączam radio, a tam dyskusja:
Szalone krowy w fazie zwycięstwa
W naszej części Europy powszechny jest wzorzec męski stanowiący połączenie króla i bachora, który ma w herbie „należy mi się” Jak się tak poczujemy czasem nieźle w tej naszej kobiecej emancypacji (z męską w Polsce gorzej), to często to miłe poczucie zmąci nam głos jakiejś kobiety, która np. z racji zawodu czuje się upoważniona do wygłaszania opinii. Pani psycholog przedstawia Oj, jak fajnie, myślimy sobie na przykład, mój kochany dziś zajmuje się dzieckiem i robi obiad, ja zjadam, a potem mam wolne.
Polska jest twardzielem
Kobiety są u Pasikowskiego zazwyczaj dziwkami z wyboru, losu i z przeznaczenia W poprzednim tekście („Przegląd” 13.01.2003 r.) zrobiłam pobieżny katalog męskich postaw, jakie proponuje polskie kino popularne od ponad dziesięciu lat. Jednak kino popularne to głównie Władysław Pasikowski lub filmy o tematyce i w klimatach, jakie on pierwszy wprowadził i eksploatował. Pasikowski kręci filmy najbardziej rytmicznie w III RP. Producenci nie odmawiają mu środków. Jakiejkolwiek jakości byłoby jego kino, odnosi sukces. Młodzi i starsi ludzie mówią tekstami
Męska sprawa
Żadna inna dziedzina sztuki w Polsce nie jest tak seksistowska, tak antyinteligencka i tak prostacka jak kino Polskie postawy obyczajowe są bardzo często konserwatywne, a według moich obserwacji, mężczyźni są bardziej konserwatywni od kobiet. Schematy dotyczące płci są powszechne, trzymają się mocno, a feministyczna kropla, która drąży skałę, długo jeszcze podrąży, chyba że się zmieni w sprzęt kruszący, na to jednak się nie zanosi. Czy jest jakaś szansa na zmianę tradycyjnego wzorca męskości w Polsce? Raczej niewielka. Przyjrzyjmy się sytuacji, zaczynając od kina,
